Geçenlerde @trt2 de "Yeryüzleri" adlı belgesel programda denk geldiğim Türkiye’nin ilk ve tek kadın sihirbazı sayın İlkay Özdemir’in anlattıkları ve özellikle de anlatırken gösterdikleri kısa ama çok güçlü bir hayat dersi veriyordu bizlere.

Dünyamıza yardım etmek istiyorsak; İşe önce kendimizden başlayabiliriz. Dışımızdaki dünya dediğimiz şey, kendi iç dünyamızın bir dışa yansıması.

Tekamül yolculuğumuzda azimle şevkle yılmadan her şeye rağmen insanlığımıza uyanmaya devam…Yol kenarlarında bazen betonun arasından çıkmış papatyalar olur…

Hayatta hep bir şeyleri, başka bir şeylere tercih ediyoruz. Siyahı beyaza, sıcağı soğuğa, tatlıyı ekşiye...Tercih etmediğimiz şey önümüze geldiğinde bir direnme, bir gerginlik, bir huzursuzluk hali kendini gösteriyor. Ötelemeye başlıyoruz alışık olmadıklarımızı…Ve sonuçta, mutsuz oluyoruz.

Bazen arabayla yanlış yola saptığınızdaGPS’iniz hemen “Re calculate”, yani“yeniden hesapla” moduna girer ya, yönünüzü yeniden tayin etmek için…

Shakespeare’in beğendiğim bir sözü var: “İyi ya da kötü diye bir şey yoktur. Düşüncelerimizle böyle bir ayrımı yaratırız.” Zihnimiz, algılarımızın baş mimarı. Tabii, düşüncelerimizin de gerisinde alışkanlıklarımız, koşullanmışlıklarımız, inanç kalıplarımız ve korkularımız var.

Kendimize bazı soruları cesaretle sorabildiğimizde ve samimiyle cevap verebildiğimizde öz yansıtma alanında buluyoruz kendimizi. Hayatınızın hangi evresinde olursanız olun, bulunduğunuz noktada yeniden değerlendirme ve öz -yansıtma yapabilirsiniz. Peki nereden başlamalıyız?

Bir gerçeği kabul edelim: Yastayız. Son dönemde yaşadığımız ve halen zaman zaman yaşamakta olduğumuz orman yangınları ve seller hepimizi derinden üzdü. Bu kadar çok varlığın, canlının gözümüzün önünde yok olmasını izlemek bizleri adeta yasa boğdu. Kim olduğumuz, nerede yaşadığımız ve yaşam koşullarımıza bağlı olarak hepimiz bu kaygıyı farklı şekillerde deneyimledik, deneyimliyoruz.

Yeri geldiğinde “Hayır” diyebilmek, rol yapmamayı seçmek, kendin ya da sevdiklerin için dimdik bir duruş sergilemek, görüşlerini çekinmeden ifade etmek, itiraz etmek, korkuna rağmen cesurca adım atmak, aksiyona geçmek, herkesin seni sevmemesini göze almak, sert çıkışlar yapabilmek…

“MERHAMET YORGUNLUĞU”, özellikle hemşire ve hasta bakıcıların, bakımlarını üstelendikleri kişilerin yaşadığı acı ve ıstıraptan etkilenerek bir travma yaşamaları ve duygusal, fiziksel ve ruhsal sıkıntılarıyla oluşan bir tükenmişlik sendromu olarak tanımlanıyor.

An’da olmak ve An’da kalmak olgularıyla ilgili olarak bugüne kadar bir çok yazı kaleme aldım. Yazılarımda özellikle altını çizerek vurguladığım nokta, bu olguyu pratik etmenin en önemli getirisinin, bizlere hayatın içinde karşılaştığımız zorlukları yönetebilme noktasında sağladığı faydalardı.

Dünyamız çok uzun süredir bize sesini duyurmaya çalışıyor; denizden, karadan, havadan, her yerden. Tükeniyorum diyor; ama duymuyoruz. Birlik biinci çerisinde bireysel olarak ben ne yapabilirim?

Yangınların içimizde yarattığı üzüntü, acı, yas ve ıstırap; öfke, kızgınlık ve yargılarımızla daha da körüklenerek söndürülemez bir yangına mı yol açıyor? Evet, öfkeliyiz.

Geçen hafta Deepak Chopra’nın bir yazısına denk geldim. “21 Eylül Dünya Barış Günü’ne Doğru” etkinliğimizin arifesinde böyle bir yazıya rastlamam tesadüf olmasa diye düşündüm. Zira yazının başlığı “Hayatınıza barış bilincini nasıl getirebilirsiniz?”di.

Çok basit ve net bir cevabım var. Zor duyguları tolere edebilmek. Bir yazar şöyle diyor: Gerçekten büyüdüğünüz tek an, kendinizi rahat hissetmediğiniz andır. Beyin gelişimini tamamlamamış, kendi başına yaşamada kalamayacak tek canlı olarak doğarız. Bizden sorumlu olanlar, bakımımızı sağlayanları ayna nöronlarımızla taklit eder, hayatı onlardan öğrenir ve kişiliğimizin tohumlarını atarız.

Dalga Etkisi, başlangıç halinde oluşan bir etkiyle dışa doğru adım adım genişleme durumu olarak tanımlanıyor. Bu başka deyişle, başlangıç durumunu yaratan etkileşimin, ona direkt olarak bağlı olmayan diğer etkileşimleri ve sonuçları da peş peşe doğurması durumu.

Kendinize hiç suçluluk hissetmeden mola vermeye izin veriyor musunuz?

- Etrafımdakilere, hayatın içine dahil olmadığımda ne kaçırırım?

- O an yaptığım her ne ise mola verirsem herkesten geri kalır mıyım acaba?

- 7/24 çalışmazsam yetersiz olur muyum?

- Körelir miyim?

- İş kaybeder miyim?

gibi sorular sizin de zihninizi kemiriyor mu zaman zaman?

Hayal etmek tabii ki çok önemli; her şey hayal etmek ve niyetlerimizi netleştirmekle başlıyor. Aksiyon almak ve kendimizi sonuca bağlamayarak akışa bırakmak da işin kritik ve zor kısmı. Bu evreleri uygulamaya aldığımızda ise evrenin gücünü arkamızda hissetmemiz kaçınılmaz.

Geçtiğimiz haftalarda yazdığım “HAYATIMIN KONTROLÜ BENDE Mİ?” başlıklı yazımı, üzerinde “Bilmiyorum” yazan kapıyı bir sonraki yazımda aralayacağım diye sonlandırmıştım. “Değişime giden yolda nereden başladım?” sorusuna yanıt ararken bir anlamda “Bilmiyorum” sözcüğünü dağarcığıma katmamla, daha doğrusu hayatıma katmakla birlikte yaşadığım farkındalıklarla yüzleştim.