Çoğumuz aydınlığı karanlığa tercih ederiz. Ancak aydınlığın var olabilmesi için karanlığa ihtiyaç vardır. Çünkü bir dualite dünyasında yaşıyoruz. Bizler de kendi içimizde bir çok zıtlığı barındırırız, ve aydınlık kadar karanlık taraflarımız da hepimizin doğasında mevcuttur.

Özellikle sabah erken saatlerde uyandığınızda eğer zihniniz sizi geçmişte yaşadığınız bir olaya götürerek pişmanlık ya da üzüntü hisleriyle donatıyorsa, yada gelecekte olabileceğini varsaydığınız bir durumla size endişe duyguları yüklüyorsa, an’da, şimdi ve burada değilsiniz demektir.

Birlik bilinci bu paradoksun ötesinde bir yerde…Kendimize has özelliklerimizi, bize verilen hediyeleri keşfetmek esas pratiğimiz değil mi zaten?

İçgörü kazanmak deyince ne anlıyoruz?  Konu “Mindfulness” yani Bilinçli Farkındalı olunca, içgörü olgusu, yaşadığımız her hangi bir olaya karşı verdiğimiz tepkileri zihnimizin nasıl inşa ettiğini "kavrayabilme becerisi"ne dönüşüyor. Bir anlamda zihnimizin iç dünyasını görebilmek aslında.

Bazen taşıdığımız yüklerin düşüncelerimizden ibaret olduğunu fark etmemiz hafifletici olabilir. O nedenle, mindfulness hocası Jack Kornfield’in aşağıda tercüme ettiğim sözleri siz de aynı etkiyi yapabilir düşünceyle paylaşmak istedim.

Bugün yaşadığımız dünyanın belki de bizi en çok zorlayan yanı, yoğunlaşmak istediğimiz konulara eğilerek, önemli gördüğümüz alanlarda etki yaratabilmek için odağımızı belli bir süre aynı noktada ve ustalıkla tutabilmek.

Zihin yapımız bizi hayatta tutmak için en kötü senaryoyu düşünmek üzerine programlı bir bilgisayar gibidir. Gelin görün ki, yaşamımızı idame ettirmemiz için son derece önemli bir rol oynayan bu yapımız, bazen bize içinden çıkamayacağız gibi hissettiğimiz girdapları yaşatabilecek potansiyele de sahiptir.

Hepimizin öz benliğinde sınırsız bir kapasiteye sahip bazı değerler mevcut. Budist öğretilerde bu değerler, “4 Ölçülemeyen” olarak tanımlanıyor.

Barış aktivisti ve Zen ustası Thich Nhat Hanh, “Meditasyon, kendi özümüzün doğasını görebilmek ve UYANMAKTIR.” diyor.

UCLA Tip fakültesinde psikiyatri profesörü ve Mindsight Enstitüsü’nün direktörü Daniel J. Siegel tarafından geliştirilen “Wheel of Awareness – Farkındalık Çarkı” meditasyon pratiği farkındalık kavramını doğasına yeni bir ışık tutuyor.

BİR’LİK BİLİNCİ kolay anlatılabilecek ve kavranabilecek bir kavram değil; hele hele yaşadığımız dünyada onca adaletsizlik, ekonomik dengesizlik, ekolojik kriz varken…

Böylesi bir ortamda kuşkucu, bıkkın, depresif ve çaresiz bir ruh haline bürünmemiz çok doğal.

Gökyüzünde güneş varken; hava ılık, kuşlar ötüyor, dışarıda her şey yolunda giderken, içinizi gri bulutlar kapladığında ne yaparsınız?

Tepkisel davrandığımız durumlarda genellikle bizde güçlü bir duygusal değeri olan bir uyarana karşı çok fazla düşünmeden veya planlamadan içgüdüsel bir şekilde hareket ederiz.

“Sizin izniniz olmadan kimse sizi başkalarından daha aşağı hissettiremez.” - Eleanor Roosevelt.

Bazen birine kızdığımızda, biri bizi üzdüğünde ya da hayal kırıklığına uğradığımızda, bu durum içimizde şiddetli bir duygu selinin oluşmasına sebep olabilir. Neden?

Evrim süreci içerisinde kendimize içimizde var olan “huzursuz” bir ses yaratmışız. İç ve dış dünyamızda oluşabilecek tehlikelere karşı bizi temkinli, hazır ve nazır tutmaya çalışan bir sestir bu. Bize sürekli “Güvende değilsin; kendini koruman lazım; etrafında sana karşı bir sürü tehdit oluşturabilecek unsur var.” diyen bir ses…Bazen bu sesin varlığını bile unuturuz; çünkü otomatiğe bağlanmıştır.

Eminim aklıselim herkes, bu güzel dünyamızda “BARIŞ” ister. SAVAŞ deyince akla ilk ülkeler arası savaş geliyor. Halbuki savaş/çatışma aslında evlerimizde ve iş yerlerimizde ve var. Günlük hayatımızda bir çok kez “anlaşmazlık” yaşadığımız durumlarla karşı karşıya kalabiliyoruz.

Picasso’nun, neredeyse tek bir hamlede, tek bir çizgi ile yarattığı bu şaheseri, bana minicik bir tebessümün, gülümsemenin de yaratabileceği huzur ve barışı hatırlatıyor.

Kaslarımızı nasıl fiziksel aktivitelerle geliştirebiliyor ve güçlendirebiliyorsak, hayatımızın zorlu dönemeçlerinde zihinsel ve bedensel gücümüzün yanında bizi ayakta tutan içsel gücümüzü ve dayanıklılığımızı da geliştirmemiz mümkün.

Doğamız gereği, nedense çoğu zaman kendimize karşı acımasız davranabiliyoruz.

Bir an, sevdiğiniz biriyle iyi bir arkadaş olmanın nasıl bir şey olduğunu düşünün! Sonra da kendinize şu soruyu yöneltin: Acaba ben kendime karşı böyle bir arkadaş olabiliyor muyum?

Herkesin bir mutluluk fikri vardır, ve bu fikir doğrultusunda çabalayıp dururuz bazen. Peki, mutluluğun her yönden gelebileceğini görebilir miyiz? Mutluluğun bir amaç değil de bir sonuç olduğunu görebildiğimizde gerçek mutluluğun bazen “bırakabilmekten” geçtiğini görebilir miyiz?